Een beetje afwisseling! Nu ook het wondzorgproject

Hallo Allemaal,

Daar ben ik weer met een nieuw reisverslag. Intussen ben ik al weer 3 weken in Ghana. Tot nu toe heb ik iedere week best veel te vertellen aan jullie. Ik maak zoveel dingen mee hier. De dagen gaan best wel snel. Ik heb het nog steeds naar mijn zin hier.


20 oktober
De muggen hebben mij dit weekend goed te pakken gehad. Mijn benen en voeten zitten aardig onder de muggenbulten. Maar dat mag de pret niet drukken. Ik heb een super leuk weekend gehad. Even weg uit de drukte van de stad en iets leuks doen.
Maar vandaag moest er ook weer gewerkt worden. Dit keer op het wondzorgproject van de Kidz active school. Hier verzorgen wij alle wondjes van de kinderen. Er zijn veel kinderen met kleine wondjes. Wanneer ze dit zelf behandelen doen ze er inkt of zand in om het bloeden te stoppen. Sommige kinderen laten er thuis ook een medicijn of zalfje in doen door hun ouders. Het schoonmaken van de wondjes gebeurd met alcohol anders krijg je de viezigheid er niet goed uit. Voor de kinderen is dit soms erg pijnlijk. Zeker als ze een grotere wond hebben. Ik probeer de kinderen dan gerust te stellen en te troosten. Al is dat soms wel moeilijk want niet alle kinderen kunnen engels goed verstaan en spreken. De kinderen weten precies dat wij de wonden komen verzorgen. Als je in de school rond loopt komen ze allemaal naar je toe een zeggen madame i have a wound. Ik vind het wel erg leuk om ook op dit project te werken. Zo heb ik een beetje afwisseling.

Je ziet hier veel mensen de dingen op hun hoofd dragen. Je kunt het zo gek niet bedenken of ze dragen het op hun hoofd. In de stad zie je vooral veel vrouwen met grote schalen of kisten op hun hoofd waarin ze dingen hebben die ze verkopen.

21 oktober
Nog steeds word ik iedere ochtend om 4 uur wakker van de moskee. Maar ook daarna word ik wakker van alle geluiden van buiten. Rond 5 uur in de ochtend zijn er al mensen buiten bezig met vegen en wassen.
Vandaag heb ik weer een dagje in het ziekenhuis gewerkt. Daar heb ik me toch weer wat gezien, dat deed me wel heel veel. Ik had echt te doen met die vrouw. Dat was een vrouw met een hele grote wond op haar voet, enkel en doorlopend naar haar onderbeen. Er was een heel stuk huid en vlees weg. De wond is ook geïnfecteerd. Tijdens de wondzorg verging die vrouw van de pijn. Ik probeerde haar te troosten en bij te staan. Alleen kon ze geen engels verstaan of spreken dus communiceren met haar was erg moeilijk. Het enige wat ze aan pijn medicatie krijgt is 2x daags diclofenac. En dat had ze die ochtend om 6 uur gehad en om 10 uur kreeg ze wondzorg. Ik vroeg aan de verpleegkundige of ze geen sterkere pijnstilling kon krijgen omdat die vrouw verging van de pijn. Ze zouden het aankaarten bij de arts als hij zijn ronde kwam doen. Ik had echt te doen met die vrouw. Met de wondzorg zelf maakten ze alleen rondom de wond schoon en dan werd de voet opnieuw ingepakt. Ze hadden geen gazen dus werd er watten gebruikt. Dit werd in verband gepakt en in vloeistof gedrenkt en dat werd op de wond gedaan.
Een cursus bloeddruk meten zou ook niet verkeerd zijn en nieuwe bloeddrukmeters ook niet. Ze hebben nog bloeddrukmeters met kwik. Veel verpleegkundigen zijn aan het klungelen met het bloeddrukmeten. Dan moeten ze wel tig keer de manchet opnieuw oppompen voordat ze de bloeddruk eens hebben gemeten. Jaja oefening baard kunst want voordat ik aan mijn laatste stage begon was ook ik geen ster in bloeddruk meten met de hand maar na heel wat oefenen kon ik het dan ook eindelijk.

22 oktober
Weer een dagje werken op het wondzorgproject. Helaas heb ik niet alle kinderen kunnen helpen want de pleister waren om een gegeven moment op en ook in de voorraad lag niks meer. Dus de dag was redelijk vroeg ten einde. Maar ik ben gezellig op de school gebleven. Ik snap nu ook wel waarom er zoveel kinderen wondjes hebben. Als je ziet hoe hard ze met elkaar omgaan. Ze slaan elkaar en gooien elkaar op de grond. Veel kinderen hebben dan ook kleine wondjes op hun knieën of enkels. Er is 1 jongen met een grote wond op zijn scheenbeen. Ondanks dat de verzorging van de wond hem veel pijn doet komt hij netjes iedere keer de wond laten verzorgen terwijl andere kinderen al roepen dat ze pijn hebben voordat je ook maar iets hebt gedaan.

Na het werk ben ik naar huis gegaan om mijn fiets en spullen op te halen om richting de stad te gaan want ik ging skypen met een vriendin. Mijn planning was om naar de fietsenmaker te gaan want er waren heel wat spaken kapot, vervolgens naar de office en dan om 14.30 uur te gaan skypen. Ik heb wel weer gemerkt dat ik in Ghana ben en niet alles loopt zoals gepland. Bij de fietsenmaker heb ik ruim een uur gezeten voordat hij mijn fiets klaar had. Volgens mij is hij wel naar 3 verschillende winkeltjes geweest voordat hij de goede spaken had. De fietsen hier zijn oud en gaan snel kapot. Vooral de spaken gaan snel kapot en dan heb je een slag in je wiel. Daar kan ik dan dus echt niet tegen als ik krap in de tijd zit. Ghanezen maakt dat allemaal niks uit, dan kom je toch gewoon wat later zeggen ze dan. Maar gelukkig was ik op tijd en heb ik gezellig kunnen skypen.

Voor de verandering kreeg ik als avondeten weer eens noedels. Ik denk dat als ik drie maanden hier ben geweest ik geen noedels en ei meer kan zien. Ik geloof dat dit in 1 ½ week tijd al wel de 3e keer is dat ik noedels als avondeten krijg bij mijn gastgezin. Het smaakt wel goed daar gaat het niet om maar het wordt wel een beetje saai zo vaak hetzelfde eten. Dan mis ik toch wel het eten van thuis.

23 oktober
Eindelijk niet meer de enige salaminga op de female ward! Er is een andere vrijwilliger uit Noorwegen die nu ook op de female ward werkt. Zo fijn om met elkaar te kunnen praten over onze ervaringen op de afdeling. Hoe wij over dingen denken die wij hier in het ziekenhuis zien. Wel moeten wij uitkijken wat we met elkaar bespreken op de afdeling aangezien alle verpleegkundigen ook engels spreken. Het is fijn en goed om te horen dat zij de manier van werken hier hetzelfde ervaart als mij.
Vandaag heb ik ook weer een aparte situatie meegemaakt. Een vrouw moest een katheter krijgen, de reden ervan weet ik niet. Ze werken niet bepaald steriel maar dragen wel mondkapjes tijden het katheteriseren. Waarom?? Geen idee. Dit moet ik eens gaan vragen. Willen ze de katheter gaan inbrengen komt de hoofdzuster eraan en vraagt wil deze mevrouw wel een katheter? Gaan ze bij de patiënt staan discussiëren of ze wel of niet een katheter wil en moet krijgen.

Het volgende uitstapje is alweer gepland. Het weekend van 1 en 2 november gaan we met een aantal vrijwilligers krokodillen bekijken. Ik heb er alweer zin in!
Dat weekend ben ik ook jarig. Er zijn meer vrijwilligers in november jarig, waarschijnlijk gaan we het samen vieren.

24 oktober
Vandaag was het niet bepaald een gewone dag in het ziekenhuis. Ze waren aan het staken. Waarom ze aan het staken waren is met niet helemaal duidelijk. De meeste verpleegkundigen waren er wel maar droegen geen uniform. Ook werden er geen nieuwe patiënten opgenomen alleen spoedgevallen. Het was dus vrij rustig op de afdeling. Zeker nadat de dokter was geweest om zijn ronde te maken en te kijken welke patiënten ontslagen konden worden uit het ziekenhuis. Ik heb in 2 weken tijd nog nooit een leeg bed op de afdeling gezien maar vandaag waren er toch veel lege bedden.
De andere vrijwilliger en ik hebben vandaag eens even met de dokter gepraat over de vrouw met de grote wond op haar voet. Wij vonden dat hij dit echt eens moest komen bekijken en dat ze meer pijnstilling nodig heeft voor de wondzorg. Toen de dokter de wond zag schrok hij ook heel erg, het was erger dan hij had verwacht. Hij heeft ook gelijk gezegd dat ze naar een ander ziekenhuis moet om beter behandeld te kunnen worden en meer pijnstilling moet krijgen. Het was voor ons zo fijn en goed om te horen dat de arts het met ons eens was en dat er nu eindelijk iets gebeurd. Dit is iets wat wij beide al de hele week aankaarten bij de verpleegkundigen maar niemand heeft er iets mee gedaan. De arts zei ook tegen ons dat als er iets is we bij hem moeten komen. Nou dat doen wij zeker wel want anders gebeurd er niks.

25 oktober
Het is weekend maar ook vanmorgen waren ze al weer vroeg bezig buiten. Ik had gehoopt een beetje te kunnen uitslapen maar dat zat er helaas niet in, 7.15 uur was ik klaar wakker door alle geluiden van buiten.
Ik kreeg eens een keer geen witbrood als ontbijt maar een soort pannenkoekjes. Hmmm dat smaakte goed. Mogen ze wel vaker doen.
Ook voor het eerst in drie weken heb ik mijn was gedaan. Was ook wel hard nodig want ik had veel kleding wat gewassen moest worden. Helaas hebben ze hier geen wasmachines dus alles met de hand wassen. Wat een pokke werk is dat zeg. 3 emmers waarvan 2 met sop om de kleding te wassen en 1 met water om de kleding uit te spoelen. Gelukkig kreeg ik hulp van Rebecca, de zus van mijn gastmoeder. Zij is er een stuk handiger in dan dat ik ben.

Als het hier regent dan gaat niemand de deur uit. Moeten ze eigenlijk naar hun werk dan komen ze gewoon later. Ze wachten net zolang totdat het regenen is gestopt.

26 oktober
Uitslapen zit er ook op zondag niet in. Om 4 uur gaat de moskee weer en daarna was er een haan aan het kraaien, iemand had zijn muziek hard aanstaan en ook buiten waren ze al weer bezig. Best wel irritant want zo kan ik dus nooit uitslapen. De huisjes hier hebben ook niet zulke ramen als wij in Nederland hebben waardoor je dus altijd hoort wat er buiten gebeurd.
In mijn kamer heb ik ook geen wasbak of kraan. Ik moet altijd buiten op de binnenplaats naar de kraan om water te gaan halen als ik bijvoorbeeld mezelf wil wassen of kleding wil wassen. Het wil nog wel eens voorkomen dat er geen water uit de kraan komt. Het water uit de kraan kan ik overigens niet drinken, hier word ik ziek van.
Vanmiddag ben ik met de hele familie mee geweest naar Judah Mahama. Hier werd het slagen gevierd van een aantal meiden. Judah Mahama is een opvang voor tienermeisjes tussen de 12 en 21 jaar. Deze tienermeisjes zijn in Tamale van de straat geplukt, zij zijn ooit op straat terecht gekomen en hebben daar zwaar werk gedaan. De meisjes leren op school een vak zoals naaister, kapster enz. Ze krijgen een paar keer per week hun lessen maar leven daarnaast hun eigen leven. Vrijwilligers die op dit project werken geven de meiden Engelse les en rekenen. Ik werd door mijn gastvader opgehaald met de brommer. Dus ik achter op de brommer, lekker hobbelen over de zandweg. De kilometertellers werken over het algemeen niet ook die van auto’s niet. Het maakt hier toch niet uit hoe hard je rijdt. Alle meiden die geslaagd waren droegen dezelfde jurk. Ook familie was gekleed in traditionele kleding. De man, vrouw en kind(eren) dragen dan kleding gemaakt van dezelfde stof. De ceremonie begon heel leuk en swingend. Alle geslaagden kwamen zingend naar voren lopen. Daarna werden er toespraken gehouden door verschillende personen. Het was allemaal vrij veel gericht op het geloof. Ze sloten de hele ceremonie ook weer af met zang.
Bij de ceremonie was een Engels gezin aanwezig. Na afloop van de ceremonie heb ik even met hun gesproken. Het gezin zamelt al jaren geld in om de school te ondersteunen. Zo hebben ze nu voor alle geslaagden een naaimachine gekocht. Na de ceremonie was het tijd voor maken van foto’s. Een aantal wilde er ook met mij op de foto. Er waren ook een aantal jongens die mij bij op de foto wilde hebben alleen kwamen ze me iets te dicht bij. Zo irritant, dan proberen ze je hand vast te pakken. Dacht het dus niet. En daarna ook nog vragen of we vrienden kunnen worden. Nee ook niet. Ik vertrouw al die jongens niet.

27 oktober
Vandaag weer naar het wondzorgproject geweest. Alleen konden we niks doen er waren geen pleisters. Dus dan maar proberen les te geven aan de kinderen op school aangezien er bijna geen docenten zijn want ze zijn nog aan het staken. Maar het lijkt meer of je politie agent bent dan docent want de kinderen schreeuwen en rennen door elkaar door de klas. Geprobeerd om de kinderen aan het teken te zetten. Dat lukte redelijk. Daarna de kinderen buiten laten spelen. Maar ze zijn elkaar alleen maar aan het slaan en ruig aan het spelen met elkaar.