Wat een ervaring werken in het ziekenhuis!

Hallo Allemaal,

Het heeft iets langer geduurd voordat mijn blog online kon zetten want ik ben het weekend weg geweest met een aantal vrijwilligers.

Maar het gaat hier goed met mij. Ik raak steeds meer gewend aan het weer en de omgeving.
Mijn gastgezin is erg lief en zorgzaam voor mij. Ik krijg eigenlijk vrij westers eten; noedels, rijst en yam met een soort gebakken banaan. Wel krijg ik weinig groeten en vlees. En ik heb nog nooit in korte tijd zoveel ei gegeten. Ik krijg vaak ei door het warme eten of als ontbijt.

Ik zal jullie vertellen wat ik deze week heb beleefd. Het was mijn eerste werkweek in het ziekenhuis. Dat was een hele belevenis!!

11 oktober
De eerste nacht dat ik bij mijn gastgezin heb geslapen. Het was echt super warm in mijn kamer. Ik lag rustig op bed en het zweet droop van mij af.
Vanmorgen zat ik er even door heen. Ik had erg slecht geslapen door de warmte. Ik vroeg mezelf dan ook af waarom ik dit ook alweer 3 maand wilde gaan doen.
Ik krijg ’s ochtends ontbijt op mijn kamer. Soms best wel saai om alleen te eten. Andere vrijwilligers vertelde mij dat dit een vorm van respect is naar jou toe als ze je alleen laten eten. Als ontbijt krijg ik een wit brood, het lijkt op een soort stokbrood. Wit brood is trouwens ook het enige wat ik hier tot nu toe aan brood heb gezien. Het brood smaakt erg zoet. Het enige beleg wat ik hierbij krijg is ananasjam.
Ik ben vandaag naar het internetcafé geweest zodat ik kon skypen met mijn ouders en zussen. Zooo fijn om ze even te zien en te spreken. Ik hoorde dat veel mensen vragen hoe het gaat met mij. Dat vind ik echt leuk om te horen dat zoveel mensen aan mij denken.
Ik snap nu ook wat beter hoe mijn gastgezin in elkaar zit. Mijn gastmoeder heeft 2 zussen en samen zorgen zij voor mij. Ze zijn allemaal super lief en zorgzaam. Mijn gastmoeder kan jurken maken. Dus ik ga eens in de stad kijken of ik een leuke stof kan vinden waar ze voor mij een jurk van kan maken. Morgen ga ik met mijn gastgezin mee naar de kerk. Eens zien hoe het er hier aan toe gaat.
Bij mij in het gebouw wonen nog een aantal kleine kinderen. Iedere keer als ze mij zien roepen ze Salaminga hello. En hopen ze dat ik met hun kom spelen.

12 oktober
Veel mensen hebben hier een soort van ketting om hun heupen. Mijn gastmoeder vertelde dat dit is om een mooie vorm te krijgen. Ook baby’s dragen al een ketting. Het kindje van mijn gastmoeder draagt er ook 1 en zij is 5 maand oud.
Ik heb mijn eerste bucketshower bij mijn gastgezin genomen. Bah wat is dat douchehok vies en het ruikt er niet bepaald fris. Maarja ik zal er wel moeten douchen want iets anders is er niet.
Zoals ik had afgesproken met mijn gastgezin zou ik mee gaan naar de kerk. Mijn gastgezin gaat iedere zondag. Ik moet zeggen dat ik het behoorlijk saai vond. Ik had verwacht dat ze veel meer zouden zingen en dansen. Dit was helaas niet het geval. Er werd veel gepreekt. Een groot gedeelte kon ik ook niet verstaan omdat het in hun lokale taal was. Dit was dus 1 keer en nooit weer dat ik daar heen ga.
’s Middags ben ik naar de stad gegaan om wat te gaan drinken met andere vrijwilligers. De eerste keer alleen met de taxi. Nou dat heb ik geweten. Omdat ik blank ben proberen ze meer geld van je te krijgen. De taxi chauffeur wilde mij het dubbele laten betalen. Ik heb mijn lesje wel geleerd en in het vervolg spreek ik van te voren de prijs af.
In de avond viel regelmatig de stroom uit. Dit kwam denk ik door het onweer en de regen. Als het hier regent dan is het niet een regenbui zoals in Nederland maar het komt hier dan echt met bakken uit de hemel vallen.

13 oktober
Vandaag was mijn eerste werkdag op de female ward in het ziekenhuis. Zoals afgesproken met het hoofd van het ziekenhuis zou ik tussen 7 en 7.30 uur komen. Om 7.15 uur was ik er en er was niemand van de dagdienst te bekennen. Pas rond 7.45 uur kwam iedereen binnen. En voor dat ze eindelijk eens begonnen met iets te doen was het al 8.15 uur, typisch Ghana. Het hoofd van de afdeling draagt een wit uniform en de rest van de verpleegkundigen een groen uniform. De uniformen van de vrouwen zijn groene jurken met een wit schortje erover.
Het werken hier is zo anders dan in Nederland. Ik wist niet wat ik zag! De hele afdeling + gangen liggen vol met patiënten. Het maximaal aantal patiënten wat er kan worden opgenomen is 43 maar is er nog ergens een plekje dan leggen ze een matras neer en kan de patiënt daar liggen. Komt er een nieuwe patiënt binnen, hup ze dauwen er een infuus in, zonder ook maar te weten wat iemand precies heeft. Al nemen ze dat precies weten om een goede behandeling te kunnen geven ook niet zo nauw. De meest voorkomende diagnoses zijn malaria, hypertensie en maag-darmklachten. De diagnoses zijn allemaal heel breed, het kan dan alsnog van alles zijn. Het is bij de mensen soms moeilijk te zien waar de bloedvaten lopen op de hand. Wordt er mis geprikt dan is het van ach dat maakt toch niet uit dan prik je gewoon nog een keer. Stuwbanden kennen ze hier niet. Ze gebruiken een stukje plastic slang voor het stuwen. Erg steriel en veilig werken ze ook niet, ze gebruiken geen naaldcontainers. Als ze hier een injectie hebben gegeven dan wordt de huls van de naald er weer om gedaan. Hoe loop je de kans op een prikaccident? Juist, op deze manier dus.
En dan nog niet gesproken over de omgang met de patiënten. Er wordt nauwelijks gecommuniceerd met de patiënten. De verpleegkundigen doen wat ze moeten doen en dan gaan ze weer, er wordt weinig naar de patiënten om gekeken. De verpleegkundigen zijn de helft van de tijd met elkaar aan het praten. En huilen kan hier echt niet. Als dat gebeurd dan wordt er niet naar omgekeken, ze laten de patiënt gewoon achter. Echt structuur in het werken zit er dan ook niet. Voor mij lijkt het of iedereen maar wat doet. Ik kan nog niet goed wijs worden uit wat de taken van iedereen zijn.
Voor mij is het heel bizar om te zien hoe ze hier werken. Hoe ze hier te werk gaan is in Nederland echt ondenkbaar.

14 oktober
Mijn tweede dag op de female ward. Wauw zoveel dingen gezien waar ik van schrik. Dit kan en mag in Nederland dus echt niet! Een infuus die ze net zolang blijven gebruiken tot dat die goed in het bloedvat zit. Bij het bloedprikken met dezelfde naald meerdere keren prikken tot ze raak prikken en soms tussendoor de spuit met naald op het bed leggen en dan weer een poging doen om goed te prikken. Bijna geen enkele verpleegkundige kan hier in 1x goed prikken. Wat ik echt bizar vond om te zien is hoe ze te werk gingen bij een vrouw die een astma aanval kreeg. Die vrouw kreeg bijna geen adem en het eerste wat ze gaan doen is de pols en de bloeddruk meten. En dan zijn ze ook nog aan het klungelen ermee. En die vrouw die ligt daar maar naar adem te snakken. Zo erg om te zien. Willen ze zuurstof gaan geven is er geen zuurstofcilinder, die moet eerst van een andere afdeling gehaald worden. Ik vroeg of er geen dokter bij moest komen. Het antwoord was nee hoor, er staat in het dossier precies beschreven wat iemand toegediend moet krijgen. Nou moet ik zeggen dat ik nog niet vele wijs kan worden uit die dossiers want er staat vrij weinig in. Er wordt niet tot nauwelijks gerapporteerd. De arts schrijft de medicatie voor maar de verpleegkundigen bepalen op welke tijdstippen de patiënt de medicatie moet krijgen.

15 oktober
In het ziekenhuis valt tot nu toe weinig te doen voor mij. De verpleegkundigen voeren overigens ook vrij weinig uit. Ze zitten de helft van de tijd op hun kont en dan zeggen ze ook nog dat ze het druk hebben en moet zijn. Ik heb ze uitgelegd wat wij in Nederland allemaal doen en dat wij het drukker hebben dan hun. Nou dat konden ze zich toch niet voorstellen. Wanneer de dokter komt om langs alle patiënten te gaan dan staan er wel 5 verpleegkundigen om heen. Puur omdat ze denken dat ze verder toch niks kunnen doen. Ik heb met een aantal verpleegkundigen zitten praten en ze uitgelegd hoe wij in Nederland werken en welke regels rondom veiligheid en hygiëne wij hebben. Ze zeiden dat zij dat hier in het ziekenhuis ook hebben maar hier zie ik eigenlijk weinig van terug.
’s Middags zijn we met een hele groep vrijwilligers naar de voetbalwedstrijd Ghana tegen Guinea geweest. Dit was echt heel erg gezellig. Wij waren op en top supporters van Ghana. Iedereen had iets gekocht met de Ghanese vlag erop. Allemaal Ghanezen wilden met ons op de foto. Het was echt super druk en na de wedstrijd moesten wij met een taxi terug. We waren met 14 vrijwilligers dus hup met 8 man in 1 taxi en in taxi nummer 2 met 6 man. Super grappig om te zien. Het kan allemaal hier in Ghana.

16 oktober
Zowaar heb ik me vandaag toch eens nuttig kunnen maken. De hele week lopen er al studenten rond in het ziekenhuis voor hun examens. Vandaag heb ik ze het een en ander kunnen uitleggen over CVA en diabetes. Dit vond ik erg leuk om te doen. Ze kwamen mij allerlei vragen stellen. Al was het voor mij soms wel moeilijk om dit in het engels uit te leggen aangezien ik niet alle woorden in het engels weet.
Omdat ik in het ziekenhuis vrij weinig te doen heb en de dagen dan wel erg lang duren ga ik nu op maandag en woensdag op het wondzorgproject van de kidz active school werken. Hier kan ik mezelf wel nuttig maken en iets doen. Veel kinderen op school hebben wondjes en deze moeten verzorgd worden, dit ga ik dan doen.

17 oktober
Ik heb vandaag voor het eerst bloed geprikt. Dit gaat echt wel op een hele andere manier dan in Nederland. Ze gebruiken een naald en spuit en prikken dan boven op de hand. Dit heb ik vandaag ook gedaan. Het is bij sommige patiënten wel lastig om te zien waar het bloedvat loopt. Ik probeer het dan ook 2x en lukt het niet dan laat ik het over aan de verpleegkundige. Hier proberen verpleegkundigen het rustig 4 of 5 keer voordat ze iemand anders er bij halen. Ik blijf me nog steeds verbazen over hoe ze hier te werk gaan.
Er kwam een vrouw binnen die zich erg slecht voelde. Omdat alle bedden vol waren moest deze vrouw op een stoel zitten wachten. Dit is overigen heel vaak het geval. Soms zit er een hele rij vrouwen te wachten tot dat er een bed vrij is. Die mw. begon over te geven en viel op de grond. Ze lag in haar eigen braaksel. Alle verpleegkundigen liepen er omheen en deden helemaal niks. Dit vond ik zo erg om te zien. Het is dat het hoofd van de afdeling opdracht gaf om iets te doen anders gebeurde er niks.

In de middag ben ik met 6 andere vrijwilligers vertrokken richting Nkoranza. We gaan met z’n allen een weekend naar Hand in hand. Hand in hand is opgezet door een Nederlandse vrouw en hier worden verstandelijk en lichamelijk beperkte kinderen en jongeren opgevangen. Deze kinderen zijn allemaal afgestaan of ter vondeling gelegd. Hand in hand wordt nu geleid door een Nederlands echtpaar. Op het terrein staan verschillende huisjes waar je kunt overnachten. Dit hebben wij dus een weekend gedaan. Van Tamale zijn we met een trotro, dit is een soort taxi busje waar je met ongeveer 15 tot 20 personen opgepropt zit, naar Techiman gegaan. Hier hebben we een taxi genomen naar Nkoranza. De hele reis heeft ongeveer 5 uur geduurd.

18 oktober
Wat is het heerlijk om even weg te zijn van de drukke stad. En wat heerlijk dat ik een lekker bed, een wc en een douche heb. Dat is echt even luxe voor mij. Ik heb dan ook heerlijk geslapen vannacht. In de ochtend lopen de kinderen van 7 tot 8 uur rondjes over het terrein. De oudere kinderen voetballen en een aantal kinderen krijgt fysiotherapie. Ik kwam samen met nog een vrijwilligster aanlopen en gelijk komen er allemaal kinderen op je af die je hand vast willen houden en met je mee willen lopen. Zo leuk! Nadat de kinderen hun ontbijt hebben gehad en wij zelf ook zijn we met de kinderen gaan spelen. Je merkt aan ze dat ze dat echt heel erg leuk vinden. Ik had er zelf ook heel veel plezier in. Het was zo leuk om te zien dat het de kinderen opvrolijkt als je met ze komt spelen. Dat geeft mij heel veel voldoening.

In de middag zijn we naar de apen geweest. We zijn het bos in geweest om wilde apen te bekijken en bananen te voeren. Ze komen de bananen uit je hand eten. Heel apart om een aap zo dicht bij je te zien maar wel heel erg leuk om te doen.

19 oktober
Weer gezellig met de kinderen meegelopen. Ze vinden het heel erg leuk als je met ze mee loopt. Ze pakken je bij de hand en nemen je overal mee naar toe. Ook vinden ze het leuk als je een foto van ze maakt.
Vandaag stond vooral in het teken van weer terug reizen naar Tamale. Op de terugweg zijn we naar de watervallen in Kingtampo gegaan. Vanaf Nkoranza zijn we met 2 taxi’s naar Kingtampo gegaan. We gingen over de binnenwegen waar voor het overgrote deel geen asfalt ligt. Dat hobbelt flink. Maar de natuur is wel heel erg mooi. Het is hier heel groen en veel bergen/heuvels. Je kunt soms een heel eind kijken. Het is niet te beschrijven hoe mooi dat is om te zien.